Özel Esaslara Alındığımı Nasıl Öğrenebilirim?
Kayseri’nin sakin akşamlarından biriydi. O gün, sıradan bir gün gibi başlamıştı. Ama bir anda, tam da hiç beklemediğim bir anda, hayatımda bir şey değişeceğini hissettim. Bu değişimin ne olacağını o an tam olarak kestiremedim ama bir şeyler vardı… İçimde sanki bir şeyler kırılacak, başka bir evreye geçilecek gibiydi. O anlar, bir tür içsel karmaşanın başlangıcıydı. Ve “Özel esaslara alındığımı nasıl öğrenebilirim?” sorusu, kafamda dönüp duruyordu.
Telefonun Sesini Duyduğum O An
Telefonumun titrediğini duydum. Biraz canım sıkılmıştı aslında, çünkü günlerdir aynı e-posta bildirimlerini alıyordum. Ama bu sefer, içimde bir şeyler, sanki beklenmedik bir haber alacağımı söylüyordu. Çekingen bir şekilde telefonu elime aldım ve mesaj kutusunu açtım.
Birden, gözüme çarpan o yazıyı okudum: “Özel esaslar hakkında bilgilendirme.”
İçimden bir şeylerin hızıyla yerinden kalktığını hissettim. Heyecan mı? Hayal kırıklığı mı? Biraz da karışık duygular… Bir anda aklıma o korkutucu düşünce geldi: “Ya gerçekten bu haber kötü gelirse?” Ya bana, “Özel esaslara alındın” demek yerine, başka bir şey söylendiğinde neler hissedeceğim? Kayseri’de, şehri ve insanları sevsem de, bu tür anlarda yalnızlık da geliyor bazen, hissediyorsun… “Her şey senin kontrolünde” deyip duruyordum ama içimde bir yerlerde o kadar karamsar düşünceler vardı ki. Biraz bekleyip mesajı tekrar okudum.
Mesajın İçindeki Belirsizlik
Evet, mesajın içeriği şu şekildeydi: “Başvurunuz işleme alınmıştır ve belirli şartlara göre değerlendirilmesi gerekmektedir.”
Ve işte bu cümle… Yani, hiçbir şey net değil. Hiçbir şey kesin değil. İçimden yükselen bir sinir, biraz da endişeyle her şeyi kafamda defalarca tekrar ettim. Bu kadar belirsiz bilgiyle nasıl ilerleyecektim? Tam olarak ne olduğunu bilmiyordum. Özel esaslara alındığımı nasıl öğrenebilirim? Bu durumu nasıl kabullenebilirim?
Telefonu yüzüme kapatıp, bir süreliğine düşünmeyi tercih ettim. Gerçekten, bir yandan beklemek gerekiyordu. Ama o beklemek, o duygu… Her şeyin bir sınırda olduğu his… Kafamda binlerce soru dönüp duruyordu.
Arkadaşımın Cevabı ve Hayal Kırıklığı
Düşüncelerim arasında kaybolmuşken, bir arkadaşım aradı. Ahmet, yıllardır aynı okuldan arkadaşım. Ama telefonun ucundaki ses, her zamanki gibi sakin ve güven vericiydi. “Ne var, ne oluyor?” dedi. O an gerçekten ona ne diyeceğimi bilmiyordum. Ama düşündüm, belki o beni rahatlatır, belki bu belirsizliğin içinde bir yol gösterir.
“Beni özel esaslara aldılar sanırım,” dedim.
Ahmet sessiz kaldı, sonra bir kahkaha attı. “Aynen, her şey belli. Sadece bir süre bekle, o zaman her şey netleşir,” dedi.
Ve tam burada, kafamda bir şeyler yerle bir oldu. Hayal kırıklığı. Beklemek… Ama o kadar uzun bir bekleme ki, belki de beklemek, her şeyin daha zor hale gelmesine neden oluyordu. Bir an için öfke sardı içimi. “Hadi, tamam! Sadece bekleyelim.” Ama bu bekleyişi bu kadar kabullenmek, aslında ne kadar zor olduğunu kabul etmekti.
Sonunda Gelen Yanıt
Bir süre sonra, sabırla beklerken e-posta geldi. “Özel esaslar başvurunuz olumlu değerlendirilmiştir, tarafınıza bildirilmiştir.”
Bu sefer duyduğum şey heyecan değil, karışık bir rahatlama oldu. Ama o kadar büyük bir yük vardı ki, hemen arkasından gelen o düşünce: “Ya şimdi ne yapmalıyım?” Yani, sonuçta özel esaslara alınmak, sadece bir yolun başlangıcıydı. Hayatımda yeni bir dönemin başlangıcıydı belki de. Ama ben, biraz da korkarak, diğer adımları düşünmeye başladım.
Özel Esaslara Alındığımı Nasıl Öğrenebilirim? Bir İçsel Yolculuk
İçsel yolculuğumda çok şey öğrenmiştim: Özel esaslara alındım, evet, ama bu “özel” dediğimiz şeyin ne kadar önemli olduğu o kadar belirsizdi ki. Aslında her şeyin, duyguların, anların, kararların… Hepsi bir araya gelerek, beni şekillendiriyordu. O belirsizlik ve korku aslında büyüme süreçlerimin bir parçasıydı. Özel esaslara alındığımı nasıl öğrendim? Kafamdaki her sorunun cevabı aslında bir adımdı ve her adım bir karar.
O an anlamıştım: Hayatımda belirli bir dönüm noktasındaydım. Belirsizliğin içinde kaybolduğumda, aslında bir şeylere çok yaklaşmıştım. Sonuçta, ben her zaman “daha fazlası” için beklemiştim. Şimdi, bu yolda ilerlemek için gerçekten hazır olduğumu hissediyorum.
Ve o an, “Beklemek” artık bir seçenek olmaktan çıkıp, içimdeki gerçek cesareti bulmam için bir fırsata dönüşüyordu.
Her şeyin sonu belki de bir başlangıçtır.